Merhabalar! Bugün sizlerle Momo kitabına ait değerlendirme çalışmamı paylaşacağım. Öncelikle kısaca kitabın özetine değinerek başlamak istiyorum:

Momo, eski bir antik tiyatroda yaşayan kimsesiz bir çocuktur. Hakkında bilinen tek şey çocuk yetiştirme yurdundan kaçıp burada yaşamaya başladığıdır. Bir süre sonra çevredeki halk tarafından fark edilen Momo onların arkadaşı olmaya başlar. Kendileri de müşkül durumda olmalarına karşın ona yiyecek verirler ve arkadaş olurlar. Momo’da herkesi etkileyen bir yetenek vardır, bu da dinleme yeteneği. Kimin derdi, sıkıntısı olsa ona gider ve sadece dinleyerek onların sorunlarını çözmelerine yardımcı olur. Günler böyle sürerken duman adamlar denilen zaman hırsızlarının hayatlarına girmesiyle onlar için bambaşka bir serüven başlar. Bu süreçte zamanın önemi, dostluk, çocuk zihninin harikulade olmasıyla ilgili birçok olaya şahitlik ederiz. Kâh fantastik ögelerin, kâh maceranın, kâh dostluğun yer verildiği hikâyemiz de en sonunda neticelenir.

İnsanın en çok istediği şeylerden birisi anlaşılmak bence. Hikâyede benim en çok hoşuma giden noktalardan ilki Momo’nun herkes tarafından saygı gören bir karakter olması. Bunun nedeni ise çok iyi bir dinleyici olması elbette. İnsanlar yanına gidip anlatmaya başladığında o bir öneride bulunmasa bile sorunlar çözülüyor. Biraz vicdanınla ya da kendinle konuşman gibi geldi bu kısım bana ve bu nedenle çok hoşuma gitti. Birçok insan yapmasa da ben sıkça dışımdan kendimle konuşurum. Bu olaylara daha kolay çözüm üretmemi ve kendimi rahatlatmamı sağlıyor.

Diğer hoşuma giden noktaysa hem çocuklara hem de yetişkinlere hitap eden bir hikâyede böylesine güçlü bir çocuk karaktere yer verilmesi oldu. Ne yazık ki belirli bir yaşa gelince sanki hiç çocuk olmamışız gibi unutuyoruz o zamanlarımızı. Hayata kendimizi o kadar kaptırıyoruz ki içimizde heyecan, yaratıcılık büyük çoğunlukla ölüyor. Kitapta da zaten bu nedenle yetişkinleri kandırmak çocukları kandırmaktan daha kolaydı. Ayrıca Momo karakterine baktığımda çocukların fikirlerinin ne denli önemli olduğunu düşündüm bir kez daha. Çoğu yetişkinden daha mantıklı davranan bir karakterdi. Bu nedenle hem çevremizdeki çocuklara hem de içimizdeki çocuğa daha fazla kulak kabartmalıyız bence.

Kitapta bana göre en önemli nokta zaman konusunda verdiği mesajdı. Pandemi sürecinden önce üniversite son sınıftım ve o zamanlar yakın bir arkadaşımla 24 saatin hiçbir işi yapmak için yeterli olmadığından bahsederdik ve keşke bir gün 36 saat olsa diye sıkça konuştuğumuz olurdu. Sonrasında Pandemi döneminde aynı arkadaşımla tekrar konuştuğumuzda ‘Dileğimiz gerçekleşti ve elimizde zamandan bol bir şey yok, lakin bu bizi mutlu etmiyor.’ dedik. Bu hususta zamanın verimliliği çok önemli aslında. Örneğin kitaptaki karakterler zaman hırsızlarına onları hayata bağlayan, mutlu eden ve güç veren zamanlarını veriyorlar. Sonrasında ise kalan zamanlarını bunlardan mahrum kaldıkları için üzgün geçiriyorlar. Hayatta belirli önceliklerimiz olmalı diye düşünürüm hep. İyi bir eğitim görmek, iyi bir işe girmek, para kazanmak, sosyal statü elde etmek vs. önemli ve değerli şeyler lakin insan manevi doyuma ulaşmadıkça ve kendisi gibi davranmadıkça hiçbirinin anlamı yok bence. Pandemi süreci bana bunu öğretti mesela. Artık kendime daha çok vakit ayırıyorum, ruhumu bolca dinliyorum ve bu bana o kadar huzur veriyor ki işlerime de yansıyor gibi geliyor. Huzurlu ve mutlu bir insan elindeki zaman ne kadar olursa olsun harika işler başarabilir diye düşünüyorum.

Son olarak kitaptaki dostluk kavramına değinmek istiyorum. Öncelikle Momo’yu içlerine kabul edip kendi durumları yetersiz olmasına karşın ona yardım etmeleri, yaşı küçük demeden onun da bir birey olduğunun farkına varıp fikirlerine önem vermeleri ve en önemlisi birbirleri için yaptıkları fedakârlıklar çok hoşuma gitti. Ne yazık ki günümüz dünyası hem çok güvenilmez hem de çok rekabetçi. Bu tarz bir dostluk yakalamak, birilerini safça sevmek ve sırt yaslamak çok zor. Çocukluğumdaki o güven verici mahalle ortamı artık yok. Lakin mahalleme baktığımda çocukların hala aynı olduğunu görüyorum. Belki bizler de zamanımızı duman adamlara kaptırmışızdır ve bundandır tahammülsüz olmamız. Umarım hepimizin hayatında zamanı durdurup bizde farkındalık yaratacak bir Momo’muz olur.